Μαρία Κεφάλα: Ένα αποφασιστικό βήμα για την απασχόληση – Ένα σταθερό βήμα προς την πρόοδο
Γινόμαστε μάρτυρες ενός φαινομένου όπου οι πολίτες -και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς- γυρίζουν την πλάτη τους στα λεγόμενα αριστερά κόμματα. Εντυπωσιακό και συνάμα απόλυτα κατανοητό είναι το γεγονός ότι ακόμη και οι φτωχότεροι, οι εργαζόμενοι με τις χαμηλότερες συγκριτικά αποδοχές, η μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων συντάσσεται με την επιλογή αυτή.
Όσοι και όσο επιχειρούν δογματικά, συγκρουσιακά και μικροκομματικά να εξηγήσουν και να πολεμήσουν αυτή την πραγματικότητα, διαψεύδονται και όσο πιο έντονη γίνεται η κραυγή τους τόσο πιο βαθιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μπαίνουν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το εργασιακό νομοσχέδιο που βρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση και αναμένεται άμεσα να ψηφιστεί. Θέτει όλες τις πολιτικές δυνάμεις προ των ευθυνών τους.
Οι μάσκες του δήθεν προοδευτισμού πέφτουν και γίνεται βίωμα στον κάθε Έλληνα πολίτη η διαστρέβλωση της έννοιας της λέξης «πρόοδος». Γιατί, πως μπορεί να θεωρείται κάποιος προοδευτικός ή/και αριστερός όταν εμμένει και προσκολλάται σε μια απαρχαιωμένη εργατική νομοθεσία 40 ετών; Τότε που το διαδίκτυο και η τηλεργασία ήταν άγνωστα. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να αντιληφθεί πως οι συνθήκες κοινωνικές, εργατικές, οικονομικές και τεχνολογικές αυτά τα χρόνια έχουν δημιουργήσει τελείως νέα δεδομένα και νέες ανάγκες.
Ανάγκες θεσμικής θωράκισης των εργαζομένων μέσω της προστασίας των δικαιωμάτων τους και της ισορροπίας μεταξύ εργασιακού και προσωπικού βίου. Σε αυτά τα σύγχρονα ερωτήματα καλείται ένα σύγχρονο κράτος να απαντήσει και να πράξει αυτό που ο εργατικός κόσμος περιμένει.
Να καταπολεμηθεί η μαύρη και η υποδηλωμένη εργασία, να εκλείψουν οι απλήρωτες υπερωρίες και η εκμετάλλευση των εργαζομένων, να παταχθούν φαινόμενα βίας και σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας. Η τηλεργασία όπως φαίνεται ήρθε λόγω της πανδημίας και σε ένα βαθμό θα παραμείνει ως στοιχείο της νέας πραγματικότητας. Ακόμη και εκεί η πολιτεία ενεργοποιεί τα εργαλεία εκείνα που θα δώσουν στον εργαζόμενο τη δυνατότητα να ξεχωρίσει την εργασία από τον προσωπικό ελεύθερο χρόνο.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι αρνητικές φωνές περιορίζονται μέσα σε κομματικά γραφεία και δεν διαχέονται στην κοινωνία. Γιατί, πολιτεία και κοινωνία αντιλαμβάνονται πως δεν υπάρχουν εργαζόμενοι χωρίς επιχειρήσεις, ούτε επιχειρήσεις με εργαζόμενους στα κάγκελα. Μεταξύ των πολλών και σημαντικών μεταρρυθμίσεων που προβλέπονται για την προστασία της εργασίας η δημιουργία της ψηφιακής κάρτας εργασίας και η εφαρμογή της σε όλους τους χώρους απασχόλησης έρχεται να παίξει τον σημαντικότερο ρόλο στην νέα αυτή εποχή.
Πρόκειται για ένα πρωτοποριακό εργαλείο ελέγχου του ωραρίου εργασίας και την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων όπως το δικαίωμα της αποσύνδεσης στην τηλεργασία, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας και η εξίσωση των υπερωριών σε βιομηχανία και υπηρεσίες. Μπαίνει ένα τέλος στις κρυφές υπερωρίες. Όσο δε οφείλουμε να σεβόμαστε το δικαίωμα στην απεργία και τα δικαιώματα της εκάστοτε μειοψηφίας, άλλο τόσο πρέπει να προστατεύσουμε και το ιερό δικαίωμα στην εργασία.
Φαινόμενα βίας, καταλήψεων από μικρές ομάδες επαγγελματιών συνδικαλιστών, αδιαφανείς διαδικασίες λήψης αποφάσεων για απεργίες και κινητοποιήσεις και επιβολή της άποψης των λίγων τελειώνουν εδώ.
Είναι δύσκολο να δεχθεί η κατ’ όνομα αριστερά ότι αυτή εδώ η κυβέρνηση προασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων. Πραγματικά συγκρούονται δύο κόσμοι, αυτός που επιθυμεί τον εργαζόμενο καταπιεσμένο, άβουλο και όργανο των κομματικών τους επιδιώξεων και αυτός που βλέπει στο μέλλον, αναγνωρίζει τα προβλήματα και με σύγχρονες πρακτικές δίνει τις απαιτούμενες λύσεις βρίσκοντας τη χρυσή τομή.
Η κρίση ευτυχώς ανήκει στον ελληνικό λαό, ο οποίος εδώ και σχεδόν δύο χρόνια στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη και χαιρετίζει κάθε προσπάθεια κοινωνικής και οικονομικής προόδου, οι οποίες καταβάλλονται στο μέγιστο βαθμό παρά τις αντικειμενικά δύσκολες συνθήκες λόγω της πανδημίας.