Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο των αλλαγών στο χώρο της παιδείας και των πανεπιστημίων μας. Αλλαγών που τόσο πολύ έχει ανάγκη ο τόπος. Άκρως είναι ότι το αντιλαμβάνεται η κοινωνία στηρίζοντας αυτή την προσπάθεια.
Κάνουν φασαρία μερικοί που θα έπρεπε οι ίδιοι να είναι πρωτεργάτες αυτών των αλλαγών. Πρωτεργάτες της εξυγίανσης των πανεπιστημιακών μας ιδρυμάτων. Αυτοί που θα έπρεπε όχι με τη γνώμη τους αλλά με το παράδειγμά τους να φωτίζουν τους νέους μας. Αυτοί που ορμώμενοι εκ της εσωτερικής τους ματαιοδοξίας, προσωπικής τους ανάγκης να παίξουν ένα ρόλο και τυφλής κομματικής προσταγής, βλέπουν αυτά που θέλουν και όχι αυτά που ισχύουν.
Είναι ώρα να πάψουν να στρουθοκαμηλίζουν και να καταλάβουν πως τα Πανεπιστήμια δεν είναι ιδιοκτησία τους. Είναι ιδιοκτησία του Έλληνα φορολογούμενου και για αυτό οφείλουμε να τα προστατεύουμε και να τα σεβόμαστε. Να τα απαλλάξουμε από τις στρεβλώσεις του παρελθόντος και να πάρουν τη θέση που τους αρμόζει μέσα στη κοινωνία αποβάλλοντας από τους κόλπους τους αναρχικούς και μπαχαλάκηδες που δρουν ανεξέλεγκτα στο όνομα της κακώς νοούμενης ακαδημαϊκής ελευθερίας. Αυτοί που αντιστέκονται στις αλλαγές δίνουν το παράδειγμα της πιο συντηρητικής, ξεπερασμένης, «δήθεν» ακαδημαϊκής κοινότητας. Και είναι η μειοψηφία.
Τα πανεπιστήμια είναι κάτι παραπάνω από κτήρια. Είναι ένας καμβάς γνώσεων και παιδείας. Είναι ζωντανοί οργανισμοί που χρειάζονται υγεία για να αποδώσουν στην κοινωνία ελεύθερα μυαλά. Προϋπόθεση της υγείας στα πανεπιστήμια είναι η ασφάλεια των φοιτητών, μια ασφάλεια που θα τους επιτρέψει να δρουν ελεύθερα και χωρίς φόβο μέσα σε αυτά και ελεύθερα να σκέφτονται.
Γιατί όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά…